اطرافیانم می گویند: مشاور و روان‌درمانگر فقط به حرف‌هایت گوش می‌دهد، چرا می‌خواهی پولت را دور بریزی تا کسی گلایه‌ها و غرغرهایت را بشنود؟

 حدود ده سال است که به روان‌درمانگری مراجعه می‌کنم و این مورد یکی از بهترین تجربه‌های زندگی‌ا‌‌‌م بوده است. او مرا به خوبی می‌شناسد و درک می‌کند، به من اهمیت می‌دهد،  و تشویقم می‌کند تا در زمینه‌های مورد نیاز رشد کنم. مشکلم این است که وقتی در مورد درمانم با دوستانم صحبت می‌کنم، آنها می‌گویند که ده سال مدت زمان بسیار طولانی‌ای است و تو به درمانگرت وابسته شده‌ای و داری وقتت را هدر می‌دهی. خودم اینچنین حس نمی‌کنم، اما دوستانم بسیار اصرار دارند که چنین است. می‌خواستم بپرسم چیزی به نام زیاده‌روی در درمان وجود دارد؟ آیا ممکن است درمان بعد از گذشت مدت زمان طولانی حتی مضر باشد؟

درست است که روان درمانگران تقصیر مشکلات را فقط برگردن والدین و تجارب کودکی می اندازند؟

بسیاری از اطرافیانم می گویند: نیازی به مراجعه به مشاور یا رواندرمانگر نداری، اگر به اندازه کافی تلاش کنی و نگرش مثبت اندیشانه‌ات را حفظ نمایی به خودی خود بهبود می یابی. نظر شما چیست؟