دکتر حسابی: لذت بردن را یادمان ندادند ! از گرما مینالیم.از سرما فرار میکنیم. در جمع از شلوغی کلافه میشویم و در خلوت از تنهایی بغض میکنیم. تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و اخر هفته هم بی حوصلگی تقصیر غروب جمعه است و بس! همیشه در انتظار به پایان رسیدن روزهایی هستیم که بهترین روزهای زندکیمان را تشکیل میدهند: مدرسه ...دانشگاه ...کار.. حتی در سفر همواره به مقصد می اندیشیم بدون لذت از مسیر! غافل از اینکه زندکی همان لحظاتی بود که میخواستیم.
عمرِ انسان چنان کوتاه است که عملاً پیش از آغاز شدن پایان می گیرد. آیا هستی همین است؟ شعری از به کر از این موضوع توصیفی بی همتا ارائه می دهد: آدمی در پرتوِ نورِ آذرخشی زاده می شود، و هنگامی که می میرد درخششِ آن دوام می یابد.
ما نمی دانیم که آیا واقعیت نیاز به بیان کردن خود دارد یا نه، اما این را می دانیم که انسان چنین نیازی دارد. انسان آن بخشی از واقعیت است که این ضرورت را تجسم می بخشد. و شعر کامل ترین نوعِ وفاداری برای برآورده ساختن آن است. انسان، و نیز هر آن چه انسان نیست اما از انسان هم چون ابزاری احتمالاً یگانه برای بیان کردن خود استفاده می کند، در حالتی از آزادیِ بی همتا، در شعر نمود می یابد. شاید نیازِ نهفته ی واقعیت به بیان کردنِ خود راهِ نسبتاً غیر مستقیمِ انسان را برای عینیت یافتن برگزیده باشد.
دلم می خواهد دوباره عاشق شوم. این بار فراتر از یک انسان، عاشق انسانیت. فراتر از یک لبخند عاشق تمام لبخندها، تمام نوازش ها، تمام محبت ها. در گذر از تمامی مصداق ها به مفهوم برسم. غرق در احساس زیبای خود به اوج برسم. اوجی که در آن هیچ نشانی از غرور و تکبر نیست. بلکه تمام انسان ها فارغ از جنسيت، نژاد و دین در آن سهمی دارند. دیگر جمله دوستت دارم برای معشوقم نیست، برای دوستانم نیست، برای شهرم حتی برای کشور نیست. بدون مرز و محدوده تمام جهان خانه من است و دوستت دارم برای تمام انسان ها. بدون اینکه انتظاری داشته باشم حتی یک نفر پاسخی به این جمله دهد. آنقدر شادم که می خواهم سهم هر کسی را از این شادی بدهم. شانسی دوباره برای عاشق شدن
خیلی سخته بخوای بزرگ بشی. بخوای خودت، خودت را در آغوش بگیری و نوازش کنی. بخوای از کلمات کلیشه ای زنانه فاصله بگیری «شوهرم، دوست پسرم، پارتنرم» بخوای بگی «خودم، کار من، زندگی من و اهداف من»
دیدگاه‌ها
لذت بردن را یادمان ندادند !
از گرما مینالیم.از سرما فرار میکنیم.
در جمع از شلوغی کلافه میشویم و در خلوت از تنهایی بغض میکنیم.
تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و اخر هفته هم بی حوصلگی تقصیر غروب جمعه است و بس!
همیشه در انتظار به پایان رسیدن روزهایی هستیم که بهترین روزهای زندکیمان را تشکیل میدهند: مدرسه ...دانشگاه ...کار..
حتی در سفر همواره به مقصد می اندیشیم بدون لذت از مسیر!
غافل از اینکه زندکی همان لحظاتی بود که میخواستیم.
غرق در احساس زیبای خود به اوج برسم. اوجی که در آن هیچ نشانی از غرور و تکبر نیست. بلکه تمام انسان ها فارغ از جنسيت، نژاد و دین در آن سهمی دارند.
دیگر جمله دوستت دارم برای معشوقم نیست، برای دوستانم نیست، برای شهرم حتی برای کشور نیست. بدون مرز و محدوده تمام جهان خانه من است و دوستت دارم برای تمام انسان ها. بدون اینکه انتظاری داشته باشم حتی یک نفر پاسخی به این جمله دهد.
آنقدر شادم که می خواهم سهم هر کسی را از این شادی بدهم. شانسی دوباره برای عاشق شدن